Studyci (skrót "MSU" od Monaci Studiti Ucraini) — jedna z modlitewnych wspólnot kościoła greckokatolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. Początki zakonu sięgają działalności św. Teodora Studyty z Konstantynopola na przełomie VIII i IX wieku. Od X wieku działał na terenach dzisiejszej Ukrainy. Początkowo głównym jego centrum była Ławra Pieczerska w Kijowie.
Pod koniec średniowiecza, zakon znacznie ucierpiał wskutek najazdów Mongołów na Ruś. Po przywróceniu w 1700 komunii z Kościołem rzymskokatolickim, wiele wschodnich zwyczajów i tradycji monastycznych uległo zapomnieniu. W 1787 r. główny klasztor w Uniowie został zamknięty przez Austriaków. Odrodzenie zakonu rozpoczęło się w XIX w.
Większość studytów to prości ludzie, katolicy obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, wywodzący się podobnie jak przed wojną ze wsi. Po przyjęciu do zakonu spędzają oni życie na modlitwie i pracy - zajmują się rolnictwem, pracują przy odbudowie zniszczonych monastyrów, opiekują się dziećmi z klasztornego sierocińca itp. Większość mnichów to bracia, którzy nie otrzymują święceń kapłańskich. Tylko niektórzy po wstąpieniu do zakonu są wysyłani na studia (najczęściej na KUL, lecz również do Europy Zachodniej), a następnie otrzymują święcenia kapłańskie. Jako ojcowie wchodzą potem w skład "rady starszych", która podejmuje najważniejsze dla ławry decyzje. Bieżące decyzje podejmuje przeor (ihumen). Jest nim od kilku lat wyświęcony w podziemiu o. Sebastian, mający opinię świątobliwego zakonnika i doskonałego administratora i zarządcy, dzięki któremu ławra uniowska rozkwita, stając się znów centrum wschodniego monastycyzmu. Studyci, oprócz pracy fizycznej, prowadzą działalność kaznodziejską, pedagogiczną i wydawniczą. Propagują także działalność ekumeniczną.
Pod koniec średniowiecza, zakon znacznie ucierpiał wskutek najazdów Mongołów na Ruś. Po przywróceniu w 1700 komunii z Kościołem rzymskokatolickim, wiele wschodnich zwyczajów i tradycji monastycznych uległo zapomnieniu. W 1787 r. główny klasztor w Uniowie został zamknięty przez Austriaków. Odrodzenie zakonu rozpoczęło się w XIX w.
Większość studytów to prości ludzie, katolicy obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, wywodzący się podobnie jak przed wojną ze wsi. Po przyjęciu do zakonu spędzają oni życie na modlitwie i pracy - zajmują się rolnictwem, pracują przy odbudowie zniszczonych monastyrów, opiekują się dziećmi z klasztornego sierocińca itp. Większość mnichów to bracia, którzy nie otrzymują święceń kapłańskich. Tylko niektórzy po wstąpieniu do zakonu są wysyłani na studia (najczęściej na KUL, lecz również do Europy Zachodniej), a następnie otrzymują święcenia kapłańskie. Jako ojcowie wchodzą potem w skład "rady starszych", która podejmuje najważniejsze dla ławry decyzje. Bieżące decyzje podejmuje przeor (ihumen). Jest nim od kilku lat wyświęcony w podziemiu o. Sebastian, mający opinię świątobliwego zakonnika i doskonałego administratora i zarządcy, dzięki któremu ławra uniowska rozkwita, stając się znów centrum wschodniego monastycyzmu. Studyci, oprócz pracy fizycznej, prowadzą działalność kaznodziejską, pedagogiczną i wydawniczą. Propagują także działalność ekumeniczną.
Uniów jest centrum tzw. ławry uniowskiej, czyli zespołu rozrzuconych po zachodniej Ukrainie klasztorów, które podlegają przeorowi (ihumenowi) i stojącemu ponad nim archimandrycie. Obecnie klasztory należące do uniowskiej ławry mieszczą się we Lwowie, Zarwanicy, Jaremczu, Dorze, Podkamieniu i Gródku Jagiellońskim. Inni studyci żyją także poza Ukrainą - we Włoszech i w Kanadzie. W sumie do zakonu należy obecnie około stu zakonników.
Ważną rolę w życiu monastyru pełni śpiew cerkiewny. Zakonnicy nie ograniczają się tu przy tym do śpiewania tradycyjnych ruskich pieśni, ale w poszukiwaniu własnych wschodnich korzeni chętnie sięgają do pradawnych chrześcijańskich hymnów rodem z Grecji i Bliskiego Wschodu.
Ważną rolę w życiu monastyru pełni śpiew cerkiewny. Zakonnicy nie ograniczają się tu przy tym do śpiewania tradycyjnych ruskich pieśni, ale w poszukiwaniu własnych wschodnich korzeni chętnie sięgają do pradawnych chrześcijańskich hymnów rodem z Grecji i Bliskiego Wschodu.
Studites (b. 759, Constantinople,--d. Nov. 11, 826, Prinkipo, island in the Sea of Marmara; feast day November 11), abbot and leading opponent of iconoclasm, the doctrine opposing the veneration of religious images, which severely disturbed relations between the Byzantine and Roman churches, (Iconoclastic Controversy).
Under the influence of his uncle, Abbot Plato of Symbola, later a saint, Theodore became a monk and, later, abbot of a monastery near Mount Olympus in Bithynia (Minor Asia). For opposing as adulterous the second marriage of the Byzantine emperor Constantine VI to his mistress Theodote in 795, Theodore was exiled to Thessalonica. After Constantine's overthrow in 797, Theodore was recalled by the empress Irene. Thereafter, his religious community moved to the monastery of Studios in Constantinople. In 806 he clashed with the emperor Nicephorus I (who asserted authority over the Eastern church) about the appointment of Patriarch Nicephorus of Constantinople. Theodore was condemned by a council and exiled a second time (809-811).
Under the influence of his uncle, Abbot Plato of Symbola, later a saint, Theodore became a monk and, later, abbot of a monastery near Mount Olympus in Bithynia (Minor Asia). For opposing as adulterous the second marriage of the Byzantine emperor Constantine VI to his mistress Theodote in 795, Theodore was exiled to Thessalonica. After Constantine's overthrow in 797, Theodore was recalled by the empress Irene. Thereafter, his religious community moved to the monastery of Studios in Constantinople. In 806 he clashed with the emperor Nicephorus I (who asserted authority over the Eastern church) about the appointment of Patriarch Nicephorus of Constantinople. Theodore was condemned by a council and exiled a second time (809-811).
When iconoclasm was revived by the emperor Leo V, Theodore led the opposition against the iconoclasts and was again exiled (816-820). Recalled by the emperor Michael II, who nevertheless favoured the iconoclastic party, Theodore was not allowed to resume his abbacy. With his monks he spent the rest of his life near Constantinople. He had fought for church independence from imperial power; because the patriarchs of Constantinople often had to compromise with the Byzantine emperors, he opposed the patriarchs too. Most of his works--which include homilies, three polemical treatises against the Iconoclasts, and nearly 600 letters--are in J.-P. Migne, Patrologia Graeca ("Greek Fathers"), vol. 99 (1903).
link in comments
RSS Feed (xml)